خط حامل با استاندارد "میـان مدارات یکپارچه" (IIC یا Inter-Integrated Circuit = I2C)
یک استاندارد ارتبـاطی سریال و "تراشه به تراشه" است که توسط بخش نیمه هادی شرکت فیلیپس (اکنون NXP) تهیه شده است. I2C یک راه ساده برای ارتباطات IC ها در یک صفحه مدار چاپی (PCB) فراهم می کند. I2C از یک لایه فیزیکی ساده تشکیل شده است که فقط به دو پین و حداقل اجزای خارجی نیاز دارد. یکی از مزایای I2C نسبت به استاندارد ارتباطی مانند SPI این است که دارای یک پروتکل ارتباط داخلی است که امکان برقراری ارتباط آسان و بدون خطا بین دستگاه ها را فراهم می کند. در طول خط حامل می توانید بیش از یک بـرد اصلی (Master) وجـود داشته باشد ، هر دستگاه پیرو (Slave) دارای یک آدرس منحصر به فـرد است. انتقال "از" و "به" دستگاه اصلی سریال است و به بستـه های 8 بیتی تقسیم می شود. این الزامات سـاده اجرای رابط کاربری I2C را حتی با میکروکنترلرهای ارزان قیمت که هیچ کنترلر سخت افزاری مخصوص I2C ندارند ، بسیار ساده می کند.